Apan sa pagkaadlaw na nga nahiuna sa semana, sayo sa kaadlawon, sila ngadto sa lubnganan, dinala ang mga pahumot nga ilang giandam. Ug ilang nakita ang bato nga giligid na gikan sa lubnganan, apan sa pagsulod nila, wala silay nakaplagang lawas. Ug sa nangalibog sila tungod niini, tan-awa, tupad kanila dihay nanagtindog nga duha ka lalaki nga may bisti nga masilaw; ug sa nangalisang sila ug nanagduko sa yuta, kanila miingon ang mga lalaki, "Ngano nga ang buhi anha man ninyo pangitaa diha sa mga patay? Wala siya dinhi, kondili nabanhaw. Hinumdumi ang iyang gisulti kaninyo sa didto pa siya sa Galilea, nga ang Anak sa Tawo kinahanglan igatugyan ngadto sa mga kamot sa mga tawong makasasala ug igalansang sa krus, ug sa ikatulo ka adlaw mabanhaw siya." Ug nahinumdum sila sa iyang mga pulong, ug sa paghiuli nila gikan sa lubnganan, kining tanan ilang gisugilon ngadto sa Napulog-Usa ug sa tanan nga uban pa. Ug ang nanagsugilon niini ngadto sa mga apostoles mao sila si Maria Magdalena ug si Juana ug si Maria nga inahan ni Santiago ug ang uban pang mga babaye nga mga kauban nila; apan sa ilang pagbati niini, kining mga pulonga daw salimoang lamang, ug sila wala nila toohi, Apan si Pedro mitindog ug midalagan paingon sa lubnganan; ug sa pagtikubo ug paglili pa niya, mao na lamay iyang nakita ang mga panaptong lino; ug siya mipauli nga nahibulong sa nahitaabo. Sa maong adlaw duha kanila nanaglakaw paingon sa usa ka balangay nga ginganlag Emaus, nga mga napulog usa ka kilometro gikan sa Jerusalem, ug nagsultihanay sila mahitungod niining tanang mga butang nga nahitabo. Ug samtang nagsultihanay ug nagpangutan-anay sila, si Jesus miduol ug mikuyog kanila. Apan ang ilang mga mata nahipugngan aron dili sila makaila kaniya. Ug siya miingon kanila, "Unsa ba kining inyong gisultihan samtang nanaglakaw kamo?" Ug sila mihunong, sa panagway nga masulob-on. Ug ang usa kanila, nga ginganlan si Cleopas, mitubag kaniya, "Ikaw ra ba ang bugtong dumuloong sa Jerusalem nga wala mahibalo sa mga butang nga nanghitabo didto sulod niining mga adlawa?" Siya nangutana kanila, "Unsa bang mga butanga?" Ug sila miingon kaniya, "Mahitungod ba kang Jesus nga Nazaretnon, nga usa ka profeta nga gamhanan sa buhat ug sa pulong sa atubangan sa Dios ug sa tanang mga tawo; siya gitugyan sa among mga sacerdote nga punoan ug sa among mga pangulo aron pagahukman sa silot sa kamatayon ug ilansang sa krus. Ug nanaglaum unta kadto kami nga siya mao gayud ang magtubos sa Israel. Oo, ug labut pa niining tanan, ikatulo na ka adlaw karon sukad sa pagkahitabo niining mga butanga. Ug labut pa, dihay mga babaye nga among mga kauban nga nakapatingala kanamo. Didto sila sa lubnganan sayo ganinang buntag, ug wala nila hikit-i didto ang iyang lawas; ug sila mibalik nga nanagsugilon nga nakakita kono silag panan-awon nga may mga manolunda nga nagsugilon kanila nga siya buhi. Ug may mga kauban namo nga nangadto sa lubnganan, ug didto ilang nakita kini sumala sa gisugilon sa mga babaye; apan siya wala nila makita." Ug si Jesus miingon kanila, "O mga tawong boangboang, kinsang mga kasingkasing hinayan nga motoo sa tanang gikasulti sa mga profeta! Dili ba kinahanglan man nga ang Cristo magaantus gayud niining mga butanga ug unya magasulod, siya sa iyang himaya?" Ug sugod kang Moises ug sa tanang mga prfeta, iyang gisaysay kanila ang mga butang sa tibuok nga kasulatan mahitungod sa iyang kaugalingon. Ug sa nagkahiduol na sila sa balangay nga ilang gipadulngan, gipasabut niya nga daw mopadayon siya sa unahan, apan gihawiran siya nila nga nag-ingon, "Pabilin uban kanamo, kay hapit na magabii ug tapus na ang adlaw." Ug siya misaka ug mipabilin uban kanila. Ug sa nagtambong siya sa kan-anan uban kanila, siya mikuhag tinapay ug nanalangin, ug kini iyang gipikaspikas ug gihatag kanila. Ug unya nabuka ang ilang mga mata, ug ilang naila siya; ug unya nahanaw siya sa ilang mga mata. Ug sila nasig-ingon ang usa sa usa, "Dili ba ang atong mga kasingkasing nagdilaab man sa sulod nato samtang nagsulti siya kanato diha sa dalan, samtang nagsaysay siya kanato sa kasulatan?" Ug niadtong tungora sila mitindog ug namalik sa Jerusalem, ug ilang hingkaplagan ang Napulog-Usa nga nagkatigum ug ang mga kauban nila. nga miingon kanila, "Tinuod gayud nga nabanhaw ang Ginoo, ug mipakita kang Simon!" Ug sila usab nanghingasoy sa nahitabo diha sa dalan, ug giunsa nila pagpakaila kaniya diha sa pagpikaspikas niya sa tinapay. Ug samtang nagsulti pa sila niining mga butanga, sa ilang taliwala mipakita si Jesus nga natindog ug miingon kanila, "Ang kalinaw magauban kaninyo!" Apan sila nahikuratan ug nangalisang nga nanagdahum nga nakakita silag espiritu. Ug siya miingon kanila, "Nganong nakulbaan man kamo, ug nganong may mga pagsukitsukit man kamo sa sulod sa inyong mga kasingkasing? Tan-awa ninyo ang akong mga kamot ug mga tiil, nga mao gayud ako. Hikapa ninyo ako ug tan-awa, kay ang espiritu walay unod ug mga bukog ingon sa inyong nakita nga ania kanako." Ug sa nakasulti na siya niini, iyang gipakita kanila ang iyang mga kamot ug mga tiil. Ug samtang sa ilang kalipay sila wala pa motoo niini ug nanghibulong, siya miingon kanila, "Duna ba kamoy makaon dinhi?" Ug siya ilang gihatagan ug isda nga sinugba. Ug kini gidawat ni Jesus ug iyang gikaon sa ilang atubangan. Ug unya miingon siya kanila, "Kini mao ang akong mga pulong nga gisulti ko kaninyo kaniadto sa kauban pa ako kaninyo, nga kinahanglan gayud matuman ang tanang nahisulat mahitungod kanako diha sa kasugoan ni Moises ug sa mga profeta ug sa mga salmo." Ug iyang gibuksan ang ilang mga salabutan aron makatukib sila sa mga kasulatan, ug miingon kanila, "Sa ingon niini nahisulat, nga ang Cristo kinahanglan gayud magaantus, ug sa ikatulo ka adlaw mabanhaw siya gikan sa mga patay, ug nga sa iyang ngalan ang paghinulsol ug ang pagpasaylo sa mga sala kinahanglan igawali ngadto sa tanang kanasuran, sugod sa Jerusalem. Kamo mao ang mga saksi niining mga butanga. Ug tan-awa, igapadala ko kaninyo ang saad sa akong Amahan; apan pabilin una kamo sa siyudad hangtud nga masul-oban na kamog gahum gikan sa kahitas-an." Unya iyang gidala sila ngadto sa gawas hangtud sa Betania, ug sa naisa niya ang iyang mga kamot, iyang gipanalanginan sila. Ug samtang nagpanalangin pa siya kanila, siya mipahawa gikan kanila ug gibayaw ngadto sa langit. Ug sila namalik sa Jerusalem sa dakung kalipay; | But on the first day of the week, at early dawn, they came unto the tomb, bringing the spices which they had prepared. And they found the stone rolled away from the tomb. And they entered in, and found not the body of the Lord Jesus. And it came to pass, while they were perplexed thereabout, behold, two men stood by them in dazzling apparel: and as they were affrighted and bowed down their faces to the earth, they said unto them, Why seek ye the living among the dead? He is not here, but is risen: remember how he spake unto you when he was yet in Galilee, saying that the Son of man must be delivered up into the hands of sinful men, and be crucified, and the third day rise again. And they remembered his words, and returned from the tomb, and told all these things to the eleven, and to all the rest. Now they were Mary Magdalene, and Joanna, and Mary the [mother] of James: and the other women with them told these things unto the apostles. And these words appeared in their sight as idle talk; and they disbelieved them. But Peter arose, and ran unto the tomb; and stooping and looking in, he seeth the linen cloths by themselves; and he departed to his home, wondering at that which was come to pass. And behold, two of them were going that very day to a village named Emmaus, which was threescore furlongs from Jerusalem. And they communed with each other of all these things which had happened. And it came to pass, while they communed and questioned together, that Jesus himself drew near, and went with them. But their eyes were holden that they should not know him. And he said unto them, What communications are these that ye have one with another, as ye walk? And they stood still, looking sad. And one of them, named Cleopas, answering said unto him, Dost thou alone sojourn in Jerusalem and not know the things which are come to pass there in these days? And he said unto them, What things? And they said unto him, The things concerning Jesus the Nazarene, who was a prophet mighty in deed and word before God and all the people: and how the chief priests and our rulers delivered him up to be condemned to death, and crucified him. But we hoped that it was he who should redeem Israel. Yea and besides all this, it is now the third day since these things came to pass. Moreover certain women of our company amazed us, having been early at the tomb; and when they found not his body, they came, saying, that they had also seen a vision of angels, who said that he was alive. And certain of them that were with us went to the tomb, and found it even so as the women had said: but him they saw not. And he said unto them, O foolish men, and slow of heart to believe in all that the prophets have spoken! Behooved it not the Christ to suffer these things, and to enter into his glory? And beginning from Moses and from all the prophets, he interpreted to them in all the scriptures the things concerning himself. And they drew nigh unto the village, whither they were going: and he made as though he would go further. And they constrained him, saying, Abide with us; for it is toward evening, and the day is now far spent. And he went in to abide with them. And it came to pass, when he had sat down with them to meat, he took the bread and blessed; and breaking [it] he gave to them. And their eyes were opened, and they knew him; and he vanished out of their sight. And they said one to another, Was not our heart burning within us, while he spake to us in the way, while he opened to us the scriptures? And they rose up that very hour, and returned to Jerusalem, and found the eleven gathered together, and them that were with them, saying, The Lord is risen indeed, and hath appeared to Simon. And they rehearsed the things [that happened] in the way, and how he was known of them in the breaking of the bread. And as they spake these things, he himself stood in the midst of them, and saith unto them, Peace [be] unto you. But they were terrified and affrighted, and supposed that they beheld a spirit. And he said unto them, Why are ye troubled? and wherefore do questionings arise in your heart? See my hands and my feet, that it is I myself: handle me, and see; for a spirit hath not flesh and bones, as ye behold me having. And when he had said this, he showed them his hands and his feet. And while they still disbelieved for joy, and wondered, he said unto them, Have ye here anything to eat? And they gave him a piece of a broiled fish. And he took it, and ate before them. And he said unto them, These are my words which I spake unto you, while I was yet with you, that all things must needs be fulfilled, which are written in the law of Moses, and the prophets, and the psalms, concerning me. Then opened he their mind, that they might understand the scriptures; and he said unto them, Thus it is written, that the Christ should suffer, and rise again from the dead the third day; and that repentance and remission of sins should be preached in his name unto all the nations, beginning from Jerusalem. Ye are witnesses of these things. And behold, I send forth the promise of my Father upon you: but tarry ye in the city, until ye be clothed with power from on high. And he led them out until [they were] over against Bethany: and he lifted up his hands, and blessed them. And it came to pass, while he blessed them, he parted from them, and was carried up into heaven. And they worshipped him, and returned to Jerusalem with great joy: and were continually in the temple, blessing God. |
