The words of Lemuel, king of Massa: the teaching which he had from his mother. What am I to say to you, O Lemuel, my oldest son? and what, O son of my body? and what, O son of my oaths? Do not give your strength to women, or your ways to that which is the destruction of kings. It is not for kings, O Lemuel, it is not for kings to take wine, or for rulers to say, Where is strong drink? For fear that through drinking they may come to have no respect for the law, wrongly judging the cause of those who are in trouble. Give strong drink to him who is near to destruction, and wine to him whose soul is bitter: Let him have drink, and his need will go from his mind, and the memory of his trouble will be gone. Let your mouth be open for those who have no voice, in the cause of those who are ready for death. Let your mouth be open, judging rightly, and give right decisions in the cause of the poor and those in need. Who may make discovery of a woman of virtue? For her price is much higher than jewels. The heart of her husband has faith in her, and he will have profit in full measure. She does him good and not evil all the days of her life. She gets wool and linen, working at the business of her hands. She is like the trading-ships, getting food from far away. She gets up while it is still night, and gives meat to her family, and their food to her servant-girls. After looking at a field with care, she gets it for a price, planting a vine-garden with the profit of her work. She puts a band of strength round her, and makes her arms strong. She sees that her marketing is of profit to her: her light does not go out by night. She puts her hands to the cloth-working rod, and her fingers take the wheel. Her hands are stretched out to the poor; yes, she is open-handed to those who are in need. She has no fear of the snow for her family, for all those in her house are clothed in red. She makes for herself cushions of needlework; her clothing is fair linen and purple. Her husband is a man of note in the public place, when he takes his seat among the responsible men of the land. She makes linen robes and gets a price for them, and traders take her cloth bands for a price. Strength and self-respect are her clothing; she is facing the future with a smile. Her mouth is open to give out wisdom, and the law of mercy is on her tongue. She gives attention to the ways of her family, she does not take her food without working for it. Her children get up and give her honour, and her husband gives her praise, saying, Unnumbered women have done well, but you are better than all of them. Fair looks are a deceit, and a beautiful form is of no value; but a woman who has the fear of the Lord is to be praised. Give her credit for what her hands have made: let her be praised by her works in the public place. | Ang mga pulong ni hari Lemuel; ang pagpanagna nga gitudlo kaniya sa iyang inahan. Unsa, anak ko? ug unsa, Oh anak sa akong tagoangkan? Ug unsa, Oh anak sa akong mga panaad? Ayaw pag-ihatag ang imong kusog ngadto sa mga babaye, Ni ang imong mga dalan nianang nakapalaglag sa mga hari. Dili angay alang sa mga hari, Oh Lemuel, dili angay alang sa mga hari ang pag-inum sa vino; Ni alang sa mga principe ang pag-ingon: Hain ang maisug nga ilimnon? Tingali unya manginum sila, ug malimot sa Kasugoan, Ug balit-aron ang justicia alang sa bisan kinsa nga ginasakit. Hatagi ug maisug nga ilimnon kadtong andam na sa pagkahanaw, Ug vino niadtong ginapaitan sa kalag: Paimna siya, ug pahikalimti ang iyang kakabus, Ug ayaw na pagpahinumdumi ang iyang pagka-makalolooy. Bukha ang imong baba alang sa amang, Diha sa kaayohan sa tanan niadtong mga biniyaan. Bukha ang imong baba, maghukom ka sa pagkamatarung, Ug maghatag ka ug justicia sa mga kabus ug hangul. Kinsay makakaplag sa usa ka babaye nga takus? Kay ang iyang bili labaw pa kay sa mahal nga mga bato. Ang kasingkasing sa iyang bana nagasalig kaniya, Ug siya wala makulangi sa ganancia. Siya nagabuhat kaniya sa maayo ug dili sa dautan Sa tibook nga mga adlaw sa iyang kinabuhi. Siya nagapangita ug balhibo sa carnero ug lanot sa lino, Ug sa kinabubut-on nagabuhat uban sa iyang kamot. Siya sama sa mga sakayan-sa-patigayon; Siya nagadala sa iyang tinapay gikan sa halayo. Siya mobangon usab samtang gabii pa, Ug nagahatag sa kalan-on sulod sa iyang panimalay, Ug ang ilang mga buhat alang sa iyang mga sulogoong dalaga. Siya nagahunahuna ug usa ka baul, ug nagapalit niini; Uban sa bunga sa iyang mga kamot siya nagatanum ug usa ka parrasan. Ginabaksan niya ug kalig-on ang iyang mga hawak, Ug ginapabaskog niya ang iyang mga bukton. Siya nahibalo nga ang iyang baligya makaganancia; Ang iyang lamparahan dili mapalong sa pagkagabii. Ginabutang niya ang iyang mga kamot sa bilikan, Ug ang mga kamot nagapugong sa kalinyasan. Ginatuy-od niya ang iyang kamot ngadto sa mga kabus; Oo, nagatunol siya sa iyang mga kamot ngadto sa mga hangul. Siya dili mahadlok sa nieve alang sa iyang panimalay; Kay ang iyang sulod-balay gibistihan sa mapula. Siya nagabuhat alang sa iyang kaugalingon ug mga alfombra; Ang iyang saput lino nga manipis ug purpura. Ang iyang bana inila diha sa mga ganghaan, Sa diha nga siya molingkod uban sa mga anciano sa yuta. Siya nagabuhat ug mga saput nga lino ug nagabaligya kanila, Ug nagahatud ug mga bakus ngadto sa magpapatigayon. Kusog ug pagkahalangdon mao ang iyang saput; Ug siya mokatawa sa panahon nga umalabut. Siya nagabuka sa iyang baba uban ang pagkamanggialamon; Ug ang balaod sa pagkamaloloy-on maoy anaa sa tumoy sa iyang dila. Siya nagasud-ong ug maayo sa mga paagi sa iyang sulod-balay, Ug dili mokaon sa tinapay sa pagkatapulan. Ang iyang mga anak mobangon, ug magatawag kaniya nga bulahan; Ang iyang bana usab, ug siya nagadayeg kaniya, nga nagaingon: Daghang mga anak nga babaye nga nanagbuhat sa pagkatakus gayud, Apan ikaw milabaw kanilang tanan. Ang katahum malimbongon, ug ang kaanyag kakawangan lamang; Apan ang usa ka babaye nga mahadlok kang Jehova, siya pagadayegon. |
