Ug niadtong panahona si Michael motindog, ang dakung principe nga nagatindog alang sa mga anak sa imong katawohan; ug moabut ang usa ka panahon sa kasamok, nga ang ingon wala pa gayud mahatabo sukad nga may usa ka nasud bisan hangtud nianang mao nga panahon: ug niadtong panahona pagaluwason ang imong katawohan, ang tanan nga hingkaplagan nga nanghisulat sa basahon. Ug ang daghan kanila nga nangatulog sa abug sa yuta mahigmata, ang uban ngadto sa walay-katapusang pagtamay. Ug sila nga mga manggialamon modan-ag ingon sa kahayag sa hawan sa kalangitan; ug sila nga makakabig sa daghanan ngadto sa pagkamatarung, mangahimong sama sa mga bitoon sa mga katuigan nga walay katapusan. Apan ikaw, Oh Daniel, himoang tinago ang mga pulong, ug takpi ang basahon, bisan pa hangtud sa panahon sa katapusan: daghan ang modalagan ngadto-nganhi, ug ang kahibalo mouswag. Unya ako, si Daniel, mitan-aw, ug, ania karon, may mitindog nga laing duruha, ang usa niining daplina sa suba, ug ang usa niadtong daplina sa suba. Ug ang usa miingon sa tawo nga nasul-oban sa lino, nga didto sa ibabaw sa katubigan sa suba: Unsa ang kadugayon hangtud sa katapusan niining mga katingalahan? Ug nadungog ko ang tawo nga nasul-oban sa lino, nga didto sa ibabaw sa katubigan sa suba, sa diha nga gibayaw niya ang iyang kamot nga too ug ang iyang kamot nga wala paingon sa langit, ug nanumpa tungod kaniya nga nagapuyo sa walay katapusan, nga kini mahitabo sa usa ka panahon, sa mga panahon, ug tunga ba hinoon sa panahon; sa diha nga natibawas niya ang pagbungkag sa kagahum sa balaan nga katawohan, kining tanan nga mga butang mamahingpit. Ug ako nakadungog, apan ako wala makasabut: unya ako miingon: Oh Ginoo ko, unsa ba ang katapusan niining mga butanga? Ug siya miingon: Padayon sa imong panaw, Daniel, kay ang mga pulong himoong tinago ug tinakpan hangtud sa panahon sa katapusan. Daghan ang magahinlo sa ilang kaugalingon, ug magapaputi sa ilang kaugalingon, ug mangaulay; apan ang dautan magabuhat sa hilabihang kangil-ad; ug walay bisan kinsa sa mga dautan nga makasabut; apan ang manggialamon makasabut. Ug gikan sa panahon nga ang dayon nga halad-nga-sinunog pagakuhaon, ug ang dulumtanan nga nakahimong kamingawan mapahaluna, may usa ka libo duruha ka gatus ug kasiyaman ka adlaw. Bulahan siya nga nagahulat, ug moanhi sa usa ka libo totolo ka gatus ug katloan ug lima ka adlaw. | Naquele tempo se levantará Miguel, o grande príncipe, que se levanta a favor dos filhos do teu povo; e haverá um tempo de tribulação, qual nunca houve, desde que existiu nação até aquele tempo; mas naquele tempo livrar-se-á o teu povo, todo aquele que for achado escrito no livro. E muitos dos que dormem no pó da terra ressuscitarão, uns para a vida eterna, e outros para vergonha e desprezo eterno. Os que forem sábios, pois, resplandecerão como o fulgor do firmamento; e os que converterem a muitos para a justiça, como as estrelas sempre e eternamente. Tu, porém, Daniel, cerra as palavras e sela o livro, até o fim do tempo; muitos correrão de uma parte para outra, e a ciência se multiplicará. Então eu, Daniel, olhei, e eis que estavam em pé outros dois, um de uma banda à beira do rio, e o outro da outra banda à beira do rio. E perguntei ao homem vestido de linho, que estava por cima das águas do rio: Quanto tempo haverá até o fim destas maravilhas? E ouvi o homem vestido de linho, que estava por cima das águas do rio, quando levantou ao céu a mão direita e a mão esquerda, e jurou por aquele que vive eternamente que isso seria para um tempo, dois tempos, e metade de um tempo. E quando tiverem acabado de despedaçar o poder do povo santo, cumprir-se-ão todas estas coisas. Eu, pois, ouvi, mas não entendi; por isso perguntei: Senhor meu, qual será o fim destas coisas? Ele respondeu: Vai-te, Daniel, porque estas palavras estão cerradas e seladas até o tempo do fim. Muitos se purificarão, e se embranquecerão, e serão acrisolados; mas os ímpios procederão impiamente; e nenhum deles entenderá; mas os sábios entenderão. E desde o tempo em que o holocausto contínuo for tirado, e estabelecida a abominação desoladora, haverá mil duzentos e noventa dias. Bem-aventurado é o que espera e chega aos mil trezentos e trinta e cinco dias. Tu, porém, vai-te, até que chegue o fim; pois descansarás, e estarás no teu quinhão ao fim dos dias. |
