The words of king Lemuel; the oracle which his mother taught him. What, my son? and what, O son of my womb? And what, O son of my vows? Give not thy strength unto women, Nor thy ways to that which destroyeth kings. It is not for kings, O Lemuel, it is not for kings to drink wine; Nor for princes [to say], Where is strong drink? Lest they drink, and forget the law, And pervert the justice [due] to any that is afflicted. Give strong drink unto him that is ready to perish, And wine unto the bitter in soul: Let him drink, and forget his poverty, And remember his misery no more. Open thy mouth for the dumb, In the cause of all such as are left desolate. Open thy mouth, judge righteously, And minister justice to the poor and needy. A worthy woman who can find? For her price is far above rubies. The heart of her husband trusteth in her, And he shall have no lack of gain. She doeth him good and not evil All the days of her life. She seeketh wool and flax, And worketh willingly with her hands. She is like the merchant-ships; She bringeth her bread from afar. She riseth also while it is yet night, And giveth food to her household, And their task to her maidens. She considereth a field, and buyeth it; With the fruit of her hands she planteth a vineyard. She girdeth her loins with strength, And maketh strong her arms. She perceiveth that her merchandise is profitable: Her lamp goeth not out by night. She layeth her hands to the distaff, And her hands hold the spindle. She stretcheth out her hand to the poor; Yea, she reacheth forth her hands to the needy. She is not afraid of the snow for her household; For all her household are clothed with scarlet. She maketh for herself carpets of tapestry; Her clothing is fine linen and purple. Her husband is known in the gates, When he sitteth among the elders of the land. She maketh linen garments and selleth them, And delivereth girdles unto the merchant. Strength and dignity are her clothing; And she laugheth at the time to come. She openeth her mouth with wisdom; And the law of kindness is on her tongue. She looketh well to the ways of her household, And eateth not the bread of idleness. Her children rise up, and call her blessed; Her husband [also], and he praiseth her, [saying]: Many daughters have done worthily, But thou excellest them all. Grace is deceitful, and beauty is vain; [But] a woman that feareth Jehovah, she shall be praised. Give her of the fruit of her hands; And let her works praise her in the gates. | Ang mga pulong ni hari Lemuel; ang pagpanagna nga gitudlo kaniya sa iyang inahan. Unsa, anak ko? ug unsa, Oh anak sa akong tagoangkan? Ug unsa, Oh anak sa akong mga panaad? Ayaw pag-ihatag ang imong kusog ngadto sa mga babaye, Ni ang imong mga dalan nianang nakapalaglag sa mga hari. Dili angay alang sa mga hari, Oh Lemuel, dili angay alang sa mga hari ang pag-inum sa vino; Ni alang sa mga principe ang pag-ingon: Hain ang maisug nga ilimnon? Tingali unya manginum sila, ug malimot sa Kasugoan, Ug balit-aron ang justicia alang sa bisan kinsa nga ginasakit. Hatagi ug maisug nga ilimnon kadtong andam na sa pagkahanaw, Ug vino niadtong ginapaitan sa kalag: Paimna siya, ug pahikalimti ang iyang kakabus, Ug ayaw na pagpahinumdumi ang iyang pagka-makalolooy. Bukha ang imong baba alang sa amang, Diha sa kaayohan sa tanan niadtong mga biniyaan. Bukha ang imong baba, maghukom ka sa pagkamatarung, Ug maghatag ka ug justicia sa mga kabus ug hangul. Kinsay makakaplag sa usa ka babaye nga takus? Kay ang iyang bili labaw pa kay sa mahal nga mga bato. Ang kasingkasing sa iyang bana nagasalig kaniya, Ug siya wala makulangi sa ganancia. Siya nagabuhat kaniya sa maayo ug dili sa dautan Sa tibook nga mga adlaw sa iyang kinabuhi. Siya nagapangita ug balhibo sa carnero ug lanot sa lino, Ug sa kinabubut-on nagabuhat uban sa iyang kamot. Siya sama sa mga sakayan-sa-patigayon; Siya nagadala sa iyang tinapay gikan sa halayo. Siya mobangon usab samtang gabii pa, Ug nagahatag sa kalan-on sulod sa iyang panimalay, Ug ang ilang mga buhat alang sa iyang mga sulogoong dalaga. Siya nagahunahuna ug usa ka baul, ug nagapalit niini; Uban sa bunga sa iyang mga kamot siya nagatanum ug usa ka parrasan. Ginabaksan niya ug kalig-on ang iyang mga hawak, Ug ginapabaskog niya ang iyang mga bukton. Siya nahibalo nga ang iyang baligya makaganancia; Ang iyang lamparahan dili mapalong sa pagkagabii. Ginabutang niya ang iyang mga kamot sa bilikan, Ug ang mga kamot nagapugong sa kalinyasan. Ginatuy-od niya ang iyang kamot ngadto sa mga kabus; Oo, nagatunol siya sa iyang mga kamot ngadto sa mga hangul. Siya dili mahadlok sa nieve alang sa iyang panimalay; Kay ang iyang sulod-balay gibistihan sa mapula. Siya nagabuhat alang sa iyang kaugalingon ug mga alfombra; Ang iyang saput lino nga manipis ug purpura. Ang iyang bana inila diha sa mga ganghaan, Sa diha nga siya molingkod uban sa mga anciano sa yuta. Siya nagabuhat ug mga saput nga lino ug nagabaligya kanila, Ug nagahatud ug mga bakus ngadto sa magpapatigayon. Kusog ug pagkahalangdon mao ang iyang saput; Ug siya mokatawa sa panahon nga umalabut. Siya nagabuka sa iyang baba uban ang pagkamanggialamon; Ug ang balaod sa pagkamaloloy-on maoy anaa sa tumoy sa iyang dila. Siya nagasud-ong ug maayo sa mga paagi sa iyang sulod-balay, Ug dili mokaon sa tinapay sa pagkatapulan. Ang iyang mga anak mobangon, ug magatawag kaniya nga bulahan; Ang iyang bana usab, ug siya nagadayeg kaniya, nga nagaingon: Daghang mga anak nga babaye nga nanagbuhat sa pagkatakus gayud, Apan ikaw milabaw kanilang tanan. Ang katahum malimbongon, ug ang kaanyag kakawangan lamang; Apan ang usa ka babaye nga mahadlok kang Jehova, siya pagadayegon. |
